Μαρτυρία Τουμανίδου Στέλλας, 80 χρόνων

 

Όταν άρχισε ο ξεριζωμός, οι γονείς μου ήταν νέοι στο Τοκάτ της Τουρκίας. Φύγανε από τους, ξεριζώθηκαν και εκδιώχθηκαν με άγριο τρόπο το 1924. Αρχικά έφτασαν στο Αργοστόλι με καράβι. Εκεί πληροφορήθηκαν πως οι συγγενείς τους από προηγούμενο καραβάνι είχαν φτάσει στο Ριζοχώρι Αριδαίας και έτσι ήρθαν εδώ. Μπορεί να μην χάθηκε στη μετακίνηση κάποιος δικός μας, αλλά ο παππούς μου ήταν σε τουρκικό στρατό και ήρθε στην Ελλάδα μετά από έξι χρόνια. Τη μάνα μου, 7 χρονών, και την αδερφή της, 9 χρονών, τις άφησαν οι συγγενείς τους στο ορφανοτροφείο μέχρι που ήρθε ο πατέρας τους και τους πήρε στο χωριό. Ο ντόπιος πληθυσμός στην Ελλάδα τους έκλεινε με περιφρόνηση την πόρτα όταν ζητούσαν ένα κομμάτι ψωμί για να επιβιώσουν. Αντίθετα, με πολλούς τούρκους στην πατρίδα οι συγγενείς μου είχαν καλές σχέσεις. Βοηθούσε και στήριζε ο ένας τον άλλον. Από την εποχή του ξεριζωμού μόνο ο αδερφός μου επισκέφθηκε την πατρίδα μας. Αυτός περιγράφει με όμορφα λόγια την αυλή του σπιτιού μας που έπαιξε μικρός ο πατέρας μας. Τότε η θλίψη και η αγανάκτηση ξεχειλίζουν μαζί με τη νοσταλγία για τα όμορφα εκείνα μέρη. Δεν είναι λίγες οι στιγμές που τα χρώματα, οι μυρωδιές, τα ακούσματα αναβιώνουν μέσα από τις παραδόσεις μας. Όσο δύσκολα κι αν ήταν αυτά τα χρόνια, πρέπει όλοι να τα θυμούνται και να προσπαθούν να τα μεταδώσουν στις επόμενες γενιές…


 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Στο δρόμο για τη νέα πατρίδα...

Μικρασιατική καταστροφή: Η λεκτική βία μετά την έλευση των προσφύγων της Μικρασιατικής καταστροφής