Μαρτυρία Κετικίδη Γιώργου, 60 χρόνων (μνήμες από τον πατέρα του Κυριάκο Κετικίδη)
«Δακρύζουν άραγε οι ψυχές όποτε νιώθουν νοσταλγία;»
Αυτά τα λόγια μου έρχονται στο νου όταν θυμάμαι εκείνες τις μέρες. Τίποτα δεν προμήνυε τι θα επακολουθούσε. Ακούγαμε για οικογένειες, για φίλους και γνωστούς που έφευγαν, πήγαιναν στην Ελλάδα, τη Μητέρα πατρίδα. Εγώ ήμουν νέο παλικάρι επικηρυγμένος από τις τουρκικές αρχές γιατί αρνήθηκα να καταταγώ στον τουρκικό στρατό. Τα αδέρφια μου άλλα χαμένα στα τάγματα εργασίας (Αμελέ ταμπουρού τα λέγανε) άλλα στο στρατό. Ο πατέρας μου ήταν μεγάλος επιχειρηματίας με μαγαζιά και σπίτια (σκεφτείτε ότι όταν φύγαμε για την Ελλάδα φύγαμε με δικό μας καΐκι). Δε θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα που φύγαμε. Πού πηγαίναμε; Η ζωή μας ήταν εδώ, η πατρίδα μας ήταν αυτή! Εδώ γεννηθήκαμε, εδώ μεγαλώσαμε, εδώ έπρεπε να μεγαλώσουν και τα παιδιά μας. Εδώ ήταν τα σπίτια μας, οι περιουσίες μας, οι συγγενείς μας, οι φίλοι μας, οι νεκροί μας! Πώς να τα αφήσουμε όλα αυτά; Πώς μπορείς να αντέξεις να αλλάξει η ζωή σου από τη μια στιγμή στην άλλη; Ένα γιατί και ένα παράπονο έρχεται στα χείλη. Όμως μένουν κλειστά, δε λένε τίποτε, μόνο τα μάτια δακρύζουν και η ψυχή πονάει. Ο πατέρα μου φεύγοντας από το σπίτι άφησε αναμμένα τα φώτα λες και είχαμε γιορτή. Πέταξε το κλειδί στη θάλασσα και δε γύρισε ποτέ πίσω του να κοιτάξει. Ούτε η μητέρα μου θέλησε ποτέ να γυρίσει πίσω. Καταλάβαινα ότι πονούσε.
Ο άνθρωπος όμως δύσκολα το βάζει κάτω. Ορθώσαμε το ανάστημά μας. Σκορπίσαμε σε όλη την Ελλάδα, ταλαιπωρηθήκαμε, δουλέψαμε σκληρά. Ριζώσαμε στη νέα μας πατρίδα και φτιάξαμε τη ζωή μας από την αρχή. Τώρα, στη δύση της ζωής μου, παρακαταθήκη αφήνω στις νέες γενιές να μην ξεχάσουν τις ρίζες τους, να θυμούνται πάντα τις χαμένες πατρίδες και να ξέρουν ότι με πίστη και Θεό το αδύνατο γίνεται δυνατό…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου